Wat overblijft….mijn moeder en haar proces van dementie
Gepost in Blog
In 2016 kreeg mijn moeder te horen dat ze dementie had. Dit was een grote schok.
Ik weet nog dat ik bij haar aan tafel zat en ik me niet kon voorstellen dat ze langzaam zou verdwijnen. Dat ze steeds leger zou raken. Dat ze me niet meer zou herkennen. We niet meer met elkaar dingen uit ons leven konden uitwisselen. Ik wilde heel graag vastleggen wie ze was, het vasthouden, haar vasthouden. Op dat moment heb ik besloten om haar zoveel mogelijk vast te gaan leggen met mijn fotocamera. Mijn moeder en haar proces van dementie.
Wat ik toen nog niet kon voorzien, was dat deze foto’s over zoveel meer gaan dan alleen mijn moeder en haar proces van dementie. De beelden laten het loslaten van het leven, het verliezen van het leven zien. Het loslaten van elkaar. Over de liefde voor elkaar. Over elkaar vasthouden. Over verdriet, connectie en verbondenheid. Het gaat over het willen koesteren waarvan je weet dat het gaat verdwijnen. Dit proces van loslaten is duidelijk te zien in de foto’s die ik van mijn moeder en dochter heb gemaakt. Ze waren dol op elkaar en hun contact was intens en fysiek. In het begin zijn er nog foto’s waarin ze elkaar knuffelen, elkaar vasthouden, plezier hebben en alledaagse dingen doen. Maar in de loop van de tijd zie je mijn moeder uit het contact verdwijnen. In de beelden zie, en voel ik, door alles fases heen hun verbinding en liefde!
Ik ben zo blij dat ik de foto’s van mijn moeder heb gemaakt. Dementie is een rauw en intens proces. Wanneer je er middenin zit, lijkt het bijna onvoorstelbaar hoe het kort daarvoor nog zo anders was. Het is een voortdurend proces van afscheid nemen. Mijn moeder is er niet meer maar de foto’s laten zien wie ze was en houden haar zichtbaar. In de loop van de tijd heen hebben deze foto’s steeds meer waarde voor mij gekregen, het geeft mij troost om te kunnen zien hoe het was, hoe zij was. Ik voel weer hoe mijn moeder en dochter samen waren. Haar persoonlijkheid, hun plezier, de liefde, de connectie, de band.
Het was niet direct een vooropgezet plan om mijn foto’s met anderen te delen. Maar gaandeweg het proces van mijn moeder kreeg ik al gauw het gevoel dat ik hiermee ook anderen wilde inspireren die met een vergelijkbare situatie te maken hebben. Ik zag mijn moeder langzaam verdwijnen, maar ik bleef de liefde voelen en zien tussen mijn moeder en dochter, zelfs toen het uiteindelijk eenrichtingverkeer werd. Hun verhaal heb ik beeld gebracht met mijn camera. De foto’s zijn meer dan een tastbare herinnering; ze roepen emoties op en brengen de relatie tussen mijn moeder en dochter tot leven. Uit alle foto’s die ik door de jaren heen heb gemaakt, heb ik een serie van 15 foto’s kozen die het proces van loslaten en hun liefde laten zien. De beelden geven een inkijkje van binnenuit.
